เผอิญคุณ Dadtokiii ถามถึงมาเลยลองแปลซะหน่อยค่ะ
เป็นดราม่าซีดีที่มากับเพลง Nausa de Zuiqu ที่แข่งกันถามคำถามเกี่ยวกับซาวน่าค่ะ…ฟังแล้วได้ความรู้จริง ๆ นะ…
ชอบความข่มกันไปข่มกันมาและไม่ยอมเสียหน้ามากค่ะ
ปล. ถ้าแปลผิดหรือใส่บทพูดผิดคนก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ บางจังหวะฟังไม่ออกจริง ๆ ว่าใครพูด orzll
ย้ายโพสต์มาจากเฟซค่ะ
จุดพีคในดราม่าซีดีตอนนี้คือ
– ทำเงินตกในรถไฟแบบนั้นน่าจะติดต่อนายสถานีขอคืนไม่ได้เรอะ…
– คุณหมอผมเปีย //กระอัก
– ซามาโทกิตอนโกรธเสียงน่ากลัวมากกก นี่ฟังไปสะดุ้งไป…แต่ตอนบอกให้เก็บกระเป๋าตังค์ลงนี่เท่มาก และตอนนับเงินว่าพอไหมน่ารักมากค่ะ
ขอไม่แปลท่อนแรพนะคะ สมองพังไปเรียบร้อยแล้ว…orzll
ฮิฟุมิ : ไชโย!!
ดอปโป : ชะ…ไชโย…ฮึก…ฮึกฮึก…(ร้องไห้)
คุณหมอ : หืม ดอปโปคุง? เป็นอะไรไปครับ
ดอปโป : (สูดน้ำมูก) ขอโทษครับ…กำลังฉลองกัน…ฉลองกันอยู่แท้ ๆ…
คุณหมอ : ฮิฟุมิคุง เขาเป็นอะไรไปครับ
ฮิฟุมิ : (หัวเราะแห้ง) คือว่า…ดอปโปทำเงินรางวัลทั้งหมดหล่นในรถไฟเข้าน่ะครับ…
คุณหมอ : จะ…จริงเหรอครับ…
ดอปโป : ฮึก…ผมมันไม่ดีเอง…แทนที่จะใส่ไว้ในถุงกระดาษ…ก็น่าจะเอาใส่กระเป๋าดี ๆ ไว้แท้ ๆ…ฮึก…
คุณหมอ : ทำไมถึงเลือกทำแบบนั้นเหรอครับ…
ฮิฟุมิ : ผมเตือนแล้วนะ แต่ดอปโปเขาไม่ยอมฟังเอง
ดอปโป : ผมเอามาแต่กระเป๋าเดินทางเลยคิดว่าใส่อะไรเล็ก ๆ กอดเอาไว้น่าจะดีกว่า…ฮึก…ก็เลยออกมาเป็นแบบนี้ไงครับ…ฮะฮะ…ฮึก…
คุณหมอ : ทั้งที่ระวังถึงเพียงนั้นแล้วทำไมถึงทำหล่นได้ครับ?
ฮิฟุมิ : ดอปโปเขาเหนื่อยจนเผลอหลับในรถไฟไปครับ ผมก็สัปหงกมาตลอดจนรู้ตัวอีกทีก็ถึงสถานีที่จะลงแล้วเลยรีบปลุกดอปลงจากรถไฟ ตอนนั้นแหละที่ถุงหล่นพอดี…
คุณหมอ : อย่างนี้นี่เอง ตอนนั้นรถไฟก็ออกจากชานชาลาไปเลยใช่ไหมครับ
ฮิฟุมิ : (หัวเราะ) ใช่เลยครับ
คุณหมอ : จะว่าอย่างไรดี…โชคร้ายจริง ๆ นะครับ หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้แล้วผมเอารถไปส่งพวกเธอตั้งแต่แรกเสียยังดีกว่า
ดอปโป : ไม่เลยครับ คุณหมอยังเหนื่อยอยู่นี่นา ช่างมันเถอะครับ ผมเป็นคนปฏิเสธเองด้วยสิ
ฮิฟุมิ : ร่าเริงหน่อยน่าดอปโป!! (ตบหลัง) ฟ้าหลังฝนจะสดใสเสมอนะ!! จะจริงหรือเปล่าน่ะอีกเรื่อง
ดอปโป : ฮึ่ย…พูดได้ไร้ความรับผิดชอบชะมัด…
คุณหมอ : ดอปโปคุง ผมแบ่งเงินรางวัลให้ครึ่งหนึ่งดีไหมครับ
ดอปโป : …ขอบคุณครับ…แต่ผมรับไว้ไม่ได้หรอก เรื่องนี้ผมผิดเอง ขอรับไว้แค่น้ำใจก็พอครับ
ฮิฟุมิ : ไม่เป็นไรหรอกน่า!! ดอปโป ถึงนายจะไม่มีเงินแต่ก็มีฉันอยู่นะ!!
ดอปโป : ฮิฟุมิ…แต่เป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากพึ่งเรื่องเงินหรอกนะ
คุณหมอ : (หัวเราะ) ไม่ต้องเกรงใจกันหรอกครับ
ดอปโป : คุณหมอ…ขอบคุณมากนะครับ…
ฮิฟุมิ : เอ้อ!! งั้นมาชนแก้วกันอีกรอบดีกว่า!!
ทั้งสามคน : ไชโย!!
ฮิฟุมิ : (ยกดื่ม) ฮะฮะฮ่า~ รู้สึกผิดกับดอปโปก็จริง แต่เหล้าหลังชัยชนะนี่มันคนละเรื่องชัด ๆ~
ดอปโป : คุณหมอรับเป็นชาเหรอครับ
คุณหมอ : ครับ ถ้าผมดื่มเหล้าแล้วเดี๋ยวความทรงจำจะหายไป ผมอยากฉลองชัยชนะกับทุกคนในวันนี้ด้วยจริง ๆ เชิญดื่มกันให้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจผมนะครับ
ดอปโป : ครับ ขอบคุณนะครับ ถะ…ถ้างั้นวันนี้ฉันจะขอดื่มลืมเรื่องแย่ ๆ ที่แล้วมาให้ดู!! (ยกดื่ม)
ฮิฟุมิ : ฮะฮะฮะ~ ดอปโป เรื่องไม่ดีน่ะว่าไปอย่าง แต่วันนี้เราฉลองกันอยู่นะ
ดอปโป : จะ…จริงด้วย ได้ดื่มเหล้าฉลองกับเหล้าให้ลืมไปพร้อมกันเหรอ สับสนจริงแฮะ…
คุณหมอ : ฮะฮะ แต่อาหารดูหรูหรามากเลยนะครับ ทั้งสองคนช่วยทำกันเหรอ
ดอปโป : ไม่หรอกครับ ฮิฟุมิทำเกือบทั้งหมดเลย ผมแค่ปอกกับบดมันฝรั่งทำสลัดเองครับ
คุณหมอ : เหรอ ฮิฟุมิทำอาหารเก่งหรือครับ
ฮิฟุมิ : เฮะ ๆ~ ได้ทำอาหารทุกวันเลยสกิลมันอัพขึ้นมาเองแหละครับ วันนี้ผมขอนำเสนอ Zuppa Di Pesce ถ้วยนี้!! ลองทานดูสิครับ!! เอ้า
คุณหมอ : แปลกดีนะครับ ถ้าเช่นนั้นขอลองเลยแล้วกัน (ลองกิน)…อร่อย!! ฮิฟุมิคุง เธอเป็นเชฟได้เลยนะครับ
ฮิฟุมิ : ฮะ ๆ สำเร็จ!! คุณหมอชมฉันด้วย~ ยังมีอยู่อีกเยอะ ทานให้เต็มที่ได้เลยครับ
ฮิฟุมิ : จริงด้วยสิคุณหมอ ผมมีเรื่องอยากถามหน่อยได้ไหมครับ
คุณหมอ : หืม อะไรเหรอครับ?
ฮิฟุมิ : อดีตสมาชิก The Dirty Dawg นี่ไม่ถูกกันมาตั้งแต่เมื่อก่อนเลยเหรอครับ
ดอปโป : ฮิฟุมิ!!? อย่าถามอะไรเสียมารยาทแบบนั้นสิ!!
ฮิฟุมิ : เอ๊ะ ก็อยากรู้นี่นา ดอปโปไม่อยากเหรอ
ดอปโป : อึ๊ก…มะ…มันก็…
ฮิฟุมิ : อยากรู้ใช่ไหมล่ะ!?
ดอปโป : แต่!!
คุณหมอ : ดอปโปคุง ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ ไม่คิดจะปกปิดอยู่แล้วด้วย
ฮิฟุมิ : เย้!! แล้วเป็นยังไงเหรอครับ
คุณหมอ : นั่นสินะครับ…
คุณหมอ : รามุดะคุง ขออนุญาตนะครับ
รามุดะ : ได้เลย ๆ!! เอ๊ะ โยสึสึจิไม่มาด้วยเหรอ
คุณหมอ : ครับ เขาติดธุระอย่างอื่นเลยมาไม่ได้น่ะครับ
รามุดะ : เอ๊าะเหรอ อะ จากุไร นั่งโซฟาตรงนั้นไปนะ เดี๋ยวไปยกเครื่องดื่มมาให้
คุณหมอ : ได้ครับ…อิจิโร่คุงกับซามาโทกิคุงยังมาไม่ถึงใช่ไหม
รามุดะ : ได้ยินจะมาช้านิดนึง~เห็นว่าโดนคนท้าแบทเทิ่ลด้วยระหว่างมาด้วยกันสองคนน่ะ
คุณหมอ : จะเป็นอะไรไหมครับ
รามุดะ : จากุไร~ เป็นห่วงใครกันเหรอ
คุณหมอ : แน่นอนว่าคนที่หาเรื่องพวกเขาสองคนสิครับ
รามุดะ : นั่นสิน้า~ถ้ากล้าหาเรื่องสองคนนั้นก็แปลว่าเตรียมใจไว้เยอะพอตัวแล้วนี่นา ไม่เห็นจะต้องไปสนเลยว่าจะโดนอะไรกลับน่ะ เอ้า นี่กาแฟ
คุณหมอ : ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับ รามุดะคุง
รามุดะ : เอ้าฮึบ (นั่งแล้วเล่นผมคุณหมอ)
คุณหมอ : รามุดะคุง จับตรงไหนอยู่เหรอครับ
รามุดะ : ผมจากุไรทั้งนุ่มทั้งลื่น จับแล้วเพลินไม่เปลี่ยนเลยน้า~ฮึม~จะทำได้ไหมนะ เอ้า ถักเปียเสร็จเรียบร้อย!!
คุณหมอ : ผมถักเปียไปก็ไม่เข้าหรอกครับ
รามุดะ : เอ๊ะ น่ารักออกจะตายไป เอากระจกไปดูสิ นี่ไง
คุณหมอ : …ดูยังไงก็ไม่ชินอยู่ดีครับ ผมว่ารามุดะคุงทำแล้วคงน่ารักกว่าเป็นไหน ๆ
รามุดะ : ฮะฮะ งั้นผมจะไว้ผมยาว ๆ ไว้ถักเปียบ้างดีกว่า~เฮะ ๆ
ซามาโทกิ : (เดินเข้ามา) อ้าว มากันแล้วเรอะ
อิจิโร่ : โทษทีที่มาช้า!!
รามุดะ : อิจิโร่กับซามาโทกินี่นา!! สบายบรื๋อ ๆ~
คุณหมอ : ผมก็เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ
อิจิโร่/ซามาโทกิ : เฮ้ย!!?
คุณหมอ : ทั้งคู่เป็นอะไรไปครับ?
อิจิโร่ : คะ..คุณจากุไร…ทางนี้ถามสิถึงจะถูก…
ซามาโทกิ : ผมคุณหมอเป็นอะไรไปแล้วนั่น
คุณหมอ : หืม? อะ…อ่อ…นี่น่ะหรือ ผมโดนรามุดะคุงเล่นผมจนกลายเป็นแบบนี้เฉย ๆ ครับ (แกะออก)
รามุดะ : ว้า…แกะออกซะงั้น…
อิจิโร่ : เออ รามุดะกับคุณจากุไรเนี่ยสนิทกันดีจริงนะ
รามุดะ : ฮะฮะฮะ ผมกับจากุไรเป็น Parent friend กันนี่นา
ซามาโทกิ : (จุดบุหรี่) Parent friend? หมายถึงอะไรนั่น
อิจิโร่ : Parent…พ่อแม่? Friend…เพื่อน?…อ๋อ!! อย่างนี้นี่เอง
ซามาโทกิ : หา? หมายความว่าไง
อิจิโร่ : Parent ก็พ่อแม่ ส่วน Friend ก็แปลว่าเพื่อนไงครับ
ซามาโทกิ : อือ ก็ใช่น่ะสิ แล้วยังไงเรอะ
อิจิโร่ : เปลี่ยนคำว่าพ่อแม่กับเพื่อนเป็นตัวคันจิดูสิครับ
ซามาโทกิ : พ่อแม่…เพื่อน…อ๋อ เพื่อนสนิทเหรอ (มาจากตัวคันจิ 親友 親=พ่อแม่ 友=เพื่อน)
รามุดะ : ปิ๊งป่องปิ๊งป่องถูกต้องแล้วคร้าบ~ เอ้า เชิญคนตอบถูกทั้งสองท่านรับลูกอมไป~
อิจิโร่ : อะ เอ้อ แต๊งกิ้ว
ซามาโทกิ : ฉันไม่เอาของพรรค์นั้นหรอก
รามุดะ : ท่านซามาโทกิน่ากลัวจังเยย~
ซามาโทกิ : รามุดะนี่แกดูถูกกันอยู่เรอะ
รามุดะ : ฮะฮะ เปล่าซะหน่อย~ แค่แหย่เล่นเฉย ๆ เอง
ซามาโทกิ : ฉันจะฆ่าแก!!
รามุดะ : ฮะฮะ ผมอยู่ตรงนี้ต่างหาก~ มาจับให้ได้สิ~
ซามาโทกิ : อึก…อย่าเอาแต่หลบสิวะ!!!
รามุดะ : ฮึ่ยยะ!! (หลบ)
อิจิโร่ : ให้ตายสิ…ท่านซามาโทกิชอบอารมณ์เสียอยู่เรื่อย
คุณหมอ : จะว่าไป อิจิโร่คุง ผมได้ยินจากรามุดะคุงว่าไปแบทเทิ่ลมาใช่ไหม เท่าที่ดูแล้วพวกเธอไม่ได้บาดเจ็บอะไร แล้วอีกฝ่ายเป็นอะไรมากหรือเปล่า
อิจิโร่ : อะ…ฮะฮะ เผอิญได้คนมุงช่วยเข้ามาห้ามกลางคันเลยไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตหรอกครับ
คุณหมอ : อิจิโร่คุง จะว่าซามาโทกิคุงคนเดียวไม่ได้แล้วนะครับ พอเธอเลือดขึ้นหน้าแล้วก็ไม่สนรอบข้างอยู่เหมือนกันนะ
อิจิโร่ : ฮะฮะฮะ ผมก็ด้วยเหรอครับ
คุณหมอ : แค่จะบอกว่าพวกเธอคล้ายกันเองแหละครับ
รามุดะ : แล้วที่ว่าอยากคุยด้วยนี่อะไรเหรอ ซามาโทกิ เรื่องแบทเทิ่ลกับทีมฝั่งตะวันตกรึเปล่า
ซามาโทกิ : (จุดบุหรี่) เปล่า ไม่ใช่เรื่องนั้น
คุณหมอ : แล้วหมายถึงเรื่องอะไรหรือ
ซามาโทกิ : ฉันได้ยินมาว่าพวกรุ่นน้องที่เคยอยู่ทีมเดียวกันกำลังทำเรื่องไร้สาระอยู่ในชิบุย่ามาน่ะ
คุณหมอ : เรื่องไร้สาระ?
ซามาโทกิ : เออ คู่พี่น้องโฉดโทบาริ ซังเซย์กับซังเอ็นกำลังใช้เด็กทำเรื่องชั่ว ๆ อยู่ในชิบุย่าอยู่น่ะสิ
รามุดะ : น่ากลัวจังเลย~ซามาโทกิมีเพื่อนทำเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ
ซามาโทกิ : ฉันไม่ใช่เพื่อนกับไอ้ขยะพวกนั้นซะหน่อย!!
อิจิโร่ : …ผมเคยใช้เพลงแรพอัดสองคนนั้นสมัยผมยังจับทีมกับคูโคน่ะครับ พวกเขาก็เลยย้ายจากอิเคบุคุโระมาอยู่ชิบุย่าแทน
รามุดะ : หืม~ ก็เลยจะไปจับตัวพวกนั้นเหรอ
ซามาโทกิ : เออ แต่ยังมีข้อมูลไม่พอน่ะสิ
อิจิโร่ : รามุดะน่าจะรู้เรื่องอันเดอร์กราวน์ของชิบุย่าดีไม่ใช่เหรอ
รามุดะ : เอ๊ะ!? ฉันไม่รู้จักคนน่ากลัวแบบนั้นหรอกน่า
ซามาโทกิ : อย่ามาตีหน้าซื่อหน่อยเลยน่า!!
รามุดะ : ท่านซามาโทกิน่ากลัวจังเยย~
ซามาโทกิ : นี่แก!!!
อิจิโร่ : คุณซามาโทกิใจเย็นก่อนสิครับ!! เดี๋ยวก็คุยกันไม่ถึงไหนพอดี
ซามาโทกิ : …ฮึ่ย…
คุณหมอ : รามุดะคุงไม่รู้จริง ๆ เหรอครับ พวกเราเป็นพวกเดียวกันทั้งทีก็ต้องช่วยเหลือกันสิครับ
รามุดะ : อะฮะฮะ นั่นสินะ…พวกผมเป็น Posse กันนี่นา ซามาโทกิเขาตอบโต้ได้ตลกดีก็เลยแกล้งเล่นไปงั้นแหละ
ซามาโทกิ : หา? รู้ไหมว่าเล่นกับใครอยู่ห้ะ!!
อิจิโร่ : คุณซามาโทกิ!!
ซามาโทกิ : เหอะ (จุดบุหรี่ใหม่)
คุณหมอ : รามุดะคุง มีข้อมูลที่พวกเขาต้องการไหมครับ
รามุดะ : แหงอยู่แล้น~ เดี๋ยวไปถามให้ รอแป๊บนึงน้า~
(เสียงโทรศัพท์)
รามุดะ : อ้ะ พี่ ๆ นี่ผมเอง มีเรื่องอยากถามหน่อยน่ะ ที่จริงแล้ว—
รามุดะ : ขอโทษที่ทำให้รอ~
อิจิโร่ : รู้อะไรแล้วเหรอ!?
รามุดะ : รู้แล้วละ!!
ซามาโทกิ : แล้วไอ้พวกแมลงนั่นอยู่ไหนตอนนี้
รามุดะ : จะรีบไปไหน ๆ~ ได้ยินว่าสองคนนั้นหมกตัวอยู่แถวโรงงานเก่าแถบโชโตแหละ
ซามาโทกิ : (ลุก) ขอบใจนะรามุดะ ไปกันเถอะ อิจิโร่ ไปอัดเจ้าพวกนั้นให้เละกันดีกว่า!!
อิจิโร่ : เออครับ (ลุกตามแล้ววิ่งไป)
รามุดะ : อะ เดี๋ยว ๆ
ซามาโทกิ : อะไรอีกวะ
รามุดะ : บางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่าพวกเธอกำลังตามหาตัวอยู่นะ ได้ยินว่าดึงทีมฝีมือดีมาเป็นพวกด้วยเพียบ~เลย
ซามาโทกิ : แล้วไง ถ้าฉันมีอิจิโร่อยู่ด้วยซะอย่าง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเยอะแค่ไหนก็ไม่มีวันแพ้อยู่แล้ว เนอะ อิจิโร่
อิจิโร่ : เออ จะมากันกี่คนก็ช่าง เดี๋ยวจะอัดจนหมอบให้หมดเลย
รามุดะ : เฮ้อ…ผมรู้ดีว่าทั้งคู่มีพลังแค่ไหน แต่พวกเธอไม่ได้เป็นพวกเดียวกันแค่สองคนซะหน่อย ฮึบ (ลุก) มีผมอยู่ด้วยทั้งคนนะ
คุณหมอ : ผมก็เช่นกัน พวกเรามีชะตากรรมต้องกันอยู่นะครับ ผมเพิ่งบอกไปไม่ใช่หรือ พวกพ้องเขามีไว้ช่วยเหลือกันนะครับ
อิจิโร่ : รามุดะ…คุณหมอ…
ซามาโทกิ : ฉันกับอิจิโร่จะลุยก่อน ฝากดูด้านหลังด้วยละกัน
คุณหมอ : หึ ได้อยู่แล้วครับ ผมกับรามุดะคุงจะใช้พลังเต็มสมรรถนะก็ต่อเมื่ออยู่ทัพหลังอยู่แล้วละ
รามุดะ : งั้นพวกเราสี่คนก็ไปกำจัดคนชั่วกันเถอะ~Let’s go!!
ลูกน้อง : ซังเซย์ เอาไงกับเด็กพวกนี้ดีล่ะ
ซังเซย์ : เออ เอาไปขังไว้ในห้องในนั้นตอนกำลังสลบอยู่นี่แหละ ล่ามโซ่เอาไว้ดี ๆ ด้วยละ
ลูกน้อง : คร้าบ~
ซังเซย์ : จับมาได้เยอะน่าดูแล้วเนอะน้องรัก
ซังเอ็น : อื้อ แบบนี้ก็เปิดการเจรจาได้เสียที
ซังเซย์ : ฮะฮะฮะ อยากรู้ชะมัดว่าจะอัพราคาได้ถึงไหน
ซังเอ็น : หึหึหึหึ เพราะแบบนี้ลำดับพวกผมเลยกระเตื้องขึ้นเรื่อย ๆ เลยนี่นา
ซังเซย์ : ฮะฮะฮะฮะ ถูกเผง
(เสียงโทรศัพท์)
ซังเอ็น : มีอะไรเหรอ
ลูกน้อง : บะ…บอส!! ดะ…ดะ…The Dirty Dawg บุกเข้ามาข้างในแล้วครับ!!
ซังเอ็น : ฮะฮะฮะ มาแล้วจริง ๆ ด้วย
ลูกน้อง : ระ…รีบหนีกันเถอะครับ…!!
ซังเอ็น : อย่าทำผมขำหน่อยเลย ทำไมต้องหนีด้วยครับ
ลูกน้อง : พะ…พูดถึง The Dirty Dawg แล้วก็ต้องนึกถึงสุดยอดทีมที่อัดทีมเกือบทั้งหมดในโตเกียวจนราบคาบมาแล้วนี่ครับ!!
ซังเอ็น : แล้ว?
ลูกน้อง : เห็นว่าเดือนหน้าจะไปท้าแข่งกับทีมไร้พ่ายที่คุมอำนาจแถบญี่ปุ่นตะวันตกด้วย
ซังเอ็น : หึหึหึ พวกเขาเก่งจริง ๆ แหละครับ แต่ถึงจะเก่งแค่ไหนก็มีกันแค่สี่คน รู้ไหมว่าทางนี้มีกันกี่คน? พลังย่อมเปรียบได้กับจำนวนอยู่แล้วครับ
ลูกน้อง : นั่นมันก็ใช่…
ซังเอ็น : เพราะฉะนั้นแล้ว เชิญปล่อยพวกเขามาได้เลยครับ
ลูกน้อง : แต่!!
ซังเอ็น : เฮ้อ…ฟังหน่อยสิ รู้ใช่ไหมว่าพวกเรามีกันกี่คน? หากจับพวกเขาทำกระสอบทรายได้แล้วละก็ชื่อของพวกเราย่อมดังกระฉ่อนขึ้นมาแน่ครับ
ลูกน้อง : ขะ…เข้าใจแล้วครับ…
ซังเอ็น : ช่วยไปเรียกทุกคนมาด้วยนะครับ
ลูกน้อง : ครับ!! (วางสาย)
ซังเอ็น : หึหึหึหึ
ซังเซย์ : มีอะไรเรอะ
ซังเอ็น : พวกนั้นมากันแล้วละ
ซังเซย์ : พวกนั้น? ยามาดะกับไอ้ซามาโทกิน่ะเรอะ?
ซังเอ็น : อืม แมลงเม่าบินเข้ากองไฟชัด ๆ
ซังเซย์ : ได้เวลาเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกแล้วสิ (ลุกขึ้นเดิน)
ซังเอ็น : เอาละ ออกไปรับอดีตบอสกันดีกว่า
ซามาโทกิ : ที่นี่คือแหล่งสุมหัวของเจ้าพวกนั้นเรอะ
รามุดะ : อื้อ ใช่แล้วละ
อิจิโร่ : แต่ที่นี่ก็สกปรกชะมัด (ลองหมุนลูกบิด) เปิดไม่ออกแฮะ ถีบเข้าไปเลยดีไหม
คุณหมอ : อิจิโร่คุง อย่าเพิ่งเสี่ยงจนกว่าจะรู้ว่าข้างในมีอะไรดีกว่า
อิจิโร่ : …ครับ แต่ก็เหอะ สองพี่น้องนั่นรักษาภาพลักษณ์น่าดูก็จริง แต่ก็ไม่นึกว่าจะใช้แหล่งสุมหัวแสดงความโฉดชั่วให้เห็นด้วยเลยแฮะ
คุณหมอ : อืม น่าสนใจจริง ๆ พี่น้องคู่นั้นมองตัวเองเป็นตัวร้ายและเล่นตามบทอยู่ใช่ไหม พวกเขากำลังสนุกกับบทบาทนั้นอยู่ หรือสร้างจุดยืนนี้ขึ้นมาเพื่อเล่นสนุกอยู่กันแน่
อิจิโร่ : เจ้าพวกนั้นไม่ยิ่งใหญ่พอดึงดูดความสนใจของคุณจากุไรได้หรอกครับ เป็นแค่พวกนอกรีตคอยกัดกินคนอ่อนแอกว่าเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้นแหละ
คุณหมอ : คนออกนอกลู่นอกทางมีอยู่สามแบบครับ มีที่มาจากสภาพแวดล้อม ที่มาจากความลำบาก และที่มาจากความรื่นรมย์ ที่จริงแล้วยังมีอีกข้อ นั่นคือที่มาจากความนอกรีตซึ่งผมเกลียดที่สุด เอาเป็นว่าขอเจอพวกเขาก่อนจะได้รู้ว่ามีที่มาจากสาเหตุใดกันแน่แล้วกันครับ
อิจิโร่ : ฮะฮะ สมกับเป็นคุณจากุไรดีนะครับ
รามุดะ : อะ มองเห็นข้างในห้องจากหน้าต่างตรงนั้นได้ด้วยแหละ
ซามาโทกิ : มัวทำอะไรยืดยาดแบบนั้นอยู่ได้ไงวะ!! (พังประตูเข้าไป) พวกนายก็รีบตามมาได้แล้ว!!
รามุดะ : เฮ้อ ซามาโทกิใจร้อนจริง ๆ แหละ
คุณหมอ : หึหึหึ อิจิโร่คุงกับซามาโทกิคุงเหมือนกันจริง ๆ เลยนะครับ
อิจิโร่ : ฮะฮะ นั่นสิครับ
ซามาโทกิ : อะไรวะเนี่ย มืดจนมองไม่เห็นเลยสักนิด–
ซังเอ็น : ยินดีต้อนรับนะครับ คุณซามาโทกิ (เปิดไฟ)
ซามาโทกิ : เกิดอะไรขึ้น แสบตาชะมัด!!
ซังเอ็น : ฮะฮะฮะฮะฮะฮะ ผมรู้ว่าพวกคุณตามหาตัวอยู่ก็จริง แต่ไม่นึกว่าจะตามมาถึงที่นี่ได้เร็วขนาดนี้เลยนะครับ
ซังเซย์ : ยามาดะ~ซามาโทกิ~ถึงเวลาพวกฉันเอาคืนแล้วนะ~
รามุดะ : โห…นั่นเหรอพี่น้องโทบาริ…หน้าทั้งสองคนดูเลวใช้ได้เลยนี่นา
ซามาโทกิ : ซังเอ็น ซังเซย์ ได้ข่าวว่าพวกนายยังทำอะไรชวนสะอิดสะเอียนเหมือนเคยอยู่เลยนะ
ซังเอ็น : ขอโทษนะครับที่ทำให้พวกคุณรู้สึกไม่ดี แต่จะหยุดพวกผมด้วยเหตุผลอะไรเหรอครับ พวกคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเสียหน่อย
ซามาโทกิ : เหอะ ๆ แค่ได้ข่าวว่าอดีตลูกสมุนทำเรื่องชวนอ้วกอยู่ก็เป็นเหตุผลพอแล้วน่าไอ้เวร!!
ซังเอ็น : อย่างนี้นี่เอง แต่ยังไงพวกผมก็ไม่คิดจะรามือจากเรื่องที่คุณซามาโทกิคิดว่าชวนอ้วกอยู่ดี คุยกันต่อไปก็คงไร้ความหมายสินะครับ
ซังเซย์ : ฮะฮะฮะฮะ เดิมทีพวกฉันก็ไม่คิดเอาคืนพวกแกฟรี ๆ อยู่แล้วนี่หว่า
อิจิโร่ : งั้นก็เลิกพล่ามได้แล้ว เอาไมค์ออกมาซะ
ซังเอ็น : หึหึหึหึ จะหยิ่งยโสแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนกันครับ (ดีดนิ้ว)
(ลูกน้องแห่กันออกมา)
รามุดะ : โห น่าจะมีคนไม่ดีอยู่กันเป็นร้อยเลยนะเนี่ย
คุณหมอ : แข่งด้วยตัวตนไม่ได้เลยเอาจำนวนเข้าสู้แทนหรือครับ จะเลือกทำแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก
ซามาโทกิ : นับพวกมีดีแต่จำนวนไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกน่า
ซังเอ็น : แล้วผมจะรอชมคุณกรีดร้องแทนพล่ามไม่หยุดแทนนะครับ
ซังเซย์ : ฮะฮะฮะฮะ
อิจิโร่ : น่าขยะแขยงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนจริง ๆ
ซังเอ็น : ขอแค่ชนะก็พอครับ (เปิดไมค์) เอาละ มาแข่งแรพแบทเทิ่ลกันซึ่ง ๆ หน้าดีกว่า
ซามาโทกิ : คุณหมอ รามุดะ ฝากข้างหลังด้วยละ
คุณหมอ : ครับ
รามุดะ : อะฮะฮะ ไว้ใจได้เลย~
ซามาโทกิ : อิจิโร่ ไหวไหม
อิจิโร่ : หึ ถามใครอยู่เหรอครับ (เปิดไมค์)
ซามาโทกิ : ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ก็ต้องอย่างนี้ซี่!!! (เปิดไมค์) ลุยกันเลย!!
(อิจิโร่กับซามาโทกิแรพ)
ซังเอ็น : หมดสติไปครึ่งหนึ่ง…? หึหึ พลังยังเกินเหตุจนเรียกได้ว่าหยาบคายไม่เปลี่ยนเลยนะครับ แต่ (ดีดนิ้ว) ทางนี้ยังมีคนเหลืออยู่อีกนะ เนอะ พี่!!
ซังเซย์ : เออ!!
ซามาโทกิ : เอ้า เป็นอะไรไป มาได้แค่นี้เองเรอะ
ซังเอ็น : ลองเจอแรพพร้อมกันเยอะขนาดนี้ดูเป็นไงครับ (สั่งลูกน้องแรพ)
ซังเซย์ : ฮะฮ่า~เละไม่เหลือซากแล้วสิท่า
อิจิโร่ : แรพห่วยแตกเหม็นเน่าแบบนี้ไม่ระคายผิวฉันหรอกน่า
ซังเอ็น : เจอไปร้อยกว่าคนเชียวนะ? จะไม่เป็นอะไรเลยได้—
(คุณหมอกับรามุดะแรพ)
ซังเอ็น : ฮึก…อย่างนี้นี่เอง…แรพฟื้นพลังเหรอ…
ลูกน้อง : เฮ้ย ทำบ้าอะไรของแก
ลูกน้อง : ตายซะ!!
ลูกน้อง : อ้ากกกกกกกกกกกกกก
ซังเซย์ : ไอ้บ้า ทำไมถึงแตกคอกันเองห้ะ!!
ซังเอ็น : เกิดอะไรขึ้น!?
ซามาโทกิ : ซังเอ็น ซังเซย์ เตรียมใจพร้อมแล้วใช่มะ
ซังเอ็น : ฮึก…โธ่เว้ย!! (วิ่งหนี)
อิจิโร่ : นี่แก!! อย่าหนีสิวะ!! (ตาม)
ซังเอ็น : หยุดแค่นั้นแหละ ถ้าพวกคุณแรพละก็ผมใช้มีดนี้แทงเด็กแน่
เด็ก : ฮึก…(ร้องไห้) ช่วยด้วย…
ซังเซย์ : หึหึหึหึ ทิ้งไมค์ลงซะ
คุณหมอ : เฮ้อ น่าเสียดายจริง ๆ
ซังเซย์ : หา? แกพูดเรื่องอะไร—
คุณหมอ : ผมเคยคิดว่าพวกคุณน่าสนใจอยู่เช่นกัน แต่คนนอกรีตจากผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งในประเภทที่ผมเกลียดที่สุดเช่นกันครับ
ซังเอ็น : อยากเกลียดก็เกลียดไปเถอะ ไม่รีบทิ้งไมค์ก่อนจะดีหรือครับ
คุณหมอ : ทำไมถึงต้องทิ้งไมค์เหรอครับ?
ซังเซย์ : นี่แกบ้าหรือเปล่า? ดูไม่ออกเรอะว่าตอนนี้เป็นไง!? เด็กจะเป็นยังไง—
คุณหมอ : ก่อนจะหาว่าคนอื่นบ้า ลองดูว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอย่างไรดี ๆ ก่อนไหมครับ
ซังเซย์ : หา?
คุณหมอ : ใช่ไหมครับ อาเมมูระคุง
รามุดะ : อะฮะฮะ นั่นสิเน้อ
ซังเอ็น : พูดอะไรอยู่ตั้งแต่เมื่อ—
ซามาโทกิ : ซังเอ็น ดูมือตัวเองให้ดี ๆ สิ
ซังเอ็น : อะไรนะ (ตกใจ) นี่มันอะไร…ทะ…ทำไมผมถึงกอดถังน้ำอยู่…แล้วเด็กหายไปไหน!?
รามุดะ : อะฮะฮะ แรพของผมทำคนอื่นเห็นภาพลวงตาได้ด้วยแหละ~เจ๋งเลยใช่มะ
อิจิโร่ : พวกแกอย่าคิดว่าจะจบกันแค่นี้เลยนะเฟ้ย
ซามาโทกิ : ฉันจะสอนหนอนแมลงอย่างพวกแกให้รู้ซึ้งว่าอะไรเป็นอะไรผ่านทางร่างกายให้เอง
ซังเซย์ : ฮึ่ย…
ซังเอ็น : ฮึก!! พะ…พวกแก…มาปกป้องพวกฉันซะ
ลูกน้อง : ไม่ตลกนะเว้ย!! จะให้รับมือพวกเหนือมนุษย์แบบนี้ได้ไง!!
(ลูกน้องหนีแต่โดนขวาง)
อิจิโร่ : คิดว่าจะยอมปล่อยให้หนีออกไปง่าย ๆ เรอะ!!!
ซามาโทกิ : แมลงสาบอย่างพวกแกจงโดนฉันขยี้เละตรงนี้ซะ
รามุดะ : ยอมโดนเล่นงานเสียดี ๆ เถอะ~
คุณหมอ : พวกนอกรีตก็ควรได้รับการสั่งสอนในแบบนอกรีตแล้วละครับ
ซามาโทกิ : เตรียมใจเอาไว้เลย!!!
(แรพจัดการทุกคนจนหมด)
ซามาโทกิ : คุณหมอ รามุดะ ต้องขอโทษที่ฉันกับอิจิโร่ลากพวกคุณไปเอี่ยวด้วยแบบนี้นะ
รามุดะ : ฮะฮะ อย่าคิดมากเลยน่า ในเมื่อได้เช็คอีกทีว่าพวกผมเป็นสุดยอดทีมแค่ไหนก็อดดีใจไม่ได้กว่าอยูแล้วละ
คุณหมอ : คงจะเป็นเช่นนั้นแหละครับ
ซามาโทกิ : แต่เอาเด็กมาขายเรอะ ไอ้พวกเห็บหมัดนั่นเลวเข้าไส้น่าดูเลยนะ
อิจิโร่ : เออ แถมยังเป็นธุรกิจกันได้อีก สุดกู่ชัด ๆ
คุณหมอ : ได้ข้อมูลจากพวกเขาว่าน่าจะมีเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งในเขตส่วนกลางพัวพันด้วยนี่ครับ
อิจิโร่ : จะบอกว่าฝ่ายกุมอำนาจแข็งแกร่งที่สุด ส่วนคนอ่อนแอที่เหลือจะมีแต่ถูกแสวงหาผลประโยชน์ไปวัน ๆ น่ะเหรอ
ซามาโทกิ : ไอ้พวกเจ้าหน้าที่ขยะเขตส่วนกลาง…
คุณหมอ : เห็นความอันตรายจากระบบอำนาจปกครองแต่เพียงผู้เดียวเลยนะครับ
ซามาโทกิ : จะยังไงก็ช่าง เดิมทีโลกในตอนนี้ก็ผิดปกติอยู่แล้วนี่หว่า
อิจิโร่ : มีแต่ต้องเปลี่ยนมันแล้วละ จะอัดเขตส่วนกลางให้เละเลยคอยดู
คุณหมอ : หากคิดจะจะกวาดล้างเรื่องอย่างในวันนี้จนหมดไปแล้วก็ขอผมร่วมมือด้วยสิครับ
รามุดะ : นี่ ๆ ก่อนหน้านั้นน่ะ ไม่หิวข้าวกันเหรอ
อิจิโร่ : รามุดะ อ่านบรรยากาศหน่อย—(ท้องร้อง) เออะ
ซามาโทกิ : ฮะฮะฮะ อะไรวะ อิจิโร่ หิวข้าวก็ไม่บอก
อิจิโร่ : มะ ไม่ใช่ คือ เออะ…ขอโทษครับ
ซามาโทกิ : เออ งั้นไปหาข้าวกินกันดีกว่า วันนี้ฉันเลี้ยงเอง
อิจิโร่ : จะดีเหรอครับ!?
ซามาโทกิ : เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องควักกระเป๋าตังค์ออกมาหรอกน่า ตามมาเงียบ ๆ เหอะ
รามุดะ : เย้!! งั้นผมอยากกินสเต็กแพง ๆ จัง เป็นเนื้อส่วนไหนก็ได้นะ!!
ซามาโทกิ : ไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงนาย—
อิจิโร่ : คุณซามาโทกิ…ขอบคุณครับ ซื้อไปฝากพวกน้อง ๆ ด้วยดีกว่า!!
ซามาโทกิ : ของฝาก!?
คุณหมอ : อืม เนื้อเหรอครับ
ซามาโทกิ : เดี๋ยว คุณหมอ—
คุณหมอ : น่าสนใจจริง ๆ ครับ
ซามาโทกิ : อะ…เอ้อ!! ไว้ใจได้เลย!! วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือให้ก็ได้ เชิญกินกันให้เต็มที่ไปเลย!! (หยิบกระเป๋าตังค์มานับ) หนึ่ง..สอง…สาม…กดเงินได้ที่ไหนบ้างเนี่ย…
คุณหมอ : ตอนเคยอยู่ด้วยกันก็สนิทกันดีนะครับ
ฮิฟุมิ : เอ๋!! นึกภาพไม่เห็นออกเลย!!
ดอปโป : จะ…จริงด้วย…ขอโทษนะครับ แต่พอเห็นบรรยากาศแบบนั้นแล้วก็นึกภาพตอนยังสนิทกันไม่ออกแม้แต่นิดเดียวอยู่ดี
คุณหมอ : มักไปกินข้าวด้วยกัน ไปตกปลาที่ทะเลด้วยกัน แล้วก็เล่นโบว์ลิ่งด้วยกันสี่คนบ่อย ๆ ครับ
ฮิฟุมิ/ดอปโป : จริงเหรอครับ!!?
คุณหมอ : ครับ จริงครับ
ฮิฟุมิ : ไม่น่าเชื่อ…
คุณหมอ : ความสัมพันธ์ของมนุษย์จะเหือดหายไปตามกาลเวลา แต่ผมก็คิดว่ายังมีสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเหลืออยู่เช่นกัน ยังมีเวลาที่เคยอยู่ร่วมกับพวกเขาอยู่จริง ๆ นี่ครับ
ดอปโป : อ่อ…
คุณหมอ : เป็นไปได้ก็อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกเราสามคนเป็นเช่นนี้ต่อไปเหมือนกันครับ
ฮิฟุมิ/ดอปโป : คุณหมอ…
คุณหมอ : ชักคอแห้งขึ้นมาแล้วสิ คงพูดเยอะไปสินะครับ ไหนครับน้ำของผม (หยิบ)
ดอปโป : คุณหมอ นั่นไม่ใช่ของ—
(ดื่มจนหมด)
ฮิฟุมิ : ดื่มจนเกลี้ยงเลย…ดะ…ดอปโป…ดูท่าไม่ดีขึ้นมาแล้วสิ…
ดอปโป : อะ…เออ…หนีออกไปข้างนอกกันดีกว่า…
ฮิฟุมิ : นะ…นั่นสินะ…
(ทั้งคู่ค่อย ๆ ย่องออกไป)
คุณหมอ : เฮ้ยพวกนาย!! คิดจะไปไหนกันห้ะ!!
ฮิฟุมิ/ดอปโป : ว้ากกกกกกกก
คุณหมอ : วันนี้มาดื่มยันฟ้าสางกันดีกว่า!! ว่าไง!! ไหนละคำตอบ!!?
ฮิฟุมิ/ดอปโป : คะ…ครับ!! ด้วยความยินดีครับ!!
คุณหมอ : ฮะฮะฮะฮะฮะ นี่พวกแก!! ไปยกเหล้ามาอีกสิวะ!!
ฮิฟุมิ/ดอปโป : จะ…จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ย้ายโพสต์มาจากในเฟซค่ะ
มีคนขอมาในทวิตเลยเอามาลงตรงนี้ด้วยค่ะ
ยาวมาก…และเราไม่แม่นเสียงคนที่สุดค่ะ หากใส่ชื่อผิดคนต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ orzll
จูโตกับซามาโทกิน่ารักมาก…ดอปโปน่ารักมาก…ไดซ์น่ารักมาก…//กระอักเลือด
ย้ายโพสต์มาจากในเฟซค่ะ
มิยูกิกับแว่นมัวของเขา…
แอบอยากเห็นตอนพวกปีสองเล่นสาดน้ำมากค่ะ เอาเข้าจริงก็ไม่เคยนึกว่ามิยูกิจะไล่สาดน้ำคนอื่นแบบนี้ด้วย…
เอย์จุน : เฮ้อ~ซ้อมวันนี้ก็เป็นไปได้สวย!! เหงื่อเต็มตัวเล้ย~~
ฟุรุยะ : อยากอาบน้ำแล้ว…
คาเนมารุ : พวกนายชอบวิ่งผ่านน้ำกันไม่ใช่เรอะ
เอย์จุน : คาเนมารุ!?
โทโจ : แช่น้ำไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ
เอย์จุน : โทโจก็ด้วย!?
ฮารุอิจิ : อยากให้ล้างตัวให้สะอาดก่อนลงแช่น้ำด้วยซ้ำ
เอย์จุน : ฮารุจจิก็เหมือนกันเรอะ!?
ฟุรุยะ : ผมล้างตัวสะอาดเสมอนะ
เอย์จุน : ไม่เห็นนายจะต่างกับฉันตรงไหนเลยนี่หว่า ฟุรุยะ
(เสียงระเบิด)
ทุกคน : อะ
เอย์จุน : กะกะกะกะเกิดอะไรขึ้น!?
ฮารุอิจิ : ได้กลิ่นแก๊สไหม
คาเนมารุ : ดังมาจากทางห้องอาบน้ำน่ะ
โทโจ : ไปดูกันเถอะ ชินจิ
คาเนมารุ : เออ (วิ่งไป)
เอย์จุน : อะ ฉันด้วย
ฮารุอิจิ : ผมด้วย
ฟุรุยะ : (รู้สึกตัว) อะ ผมด้วย
———————————————————————————-
ทุกคน : (สำลัก)
คุราโมจิ : เกิดอะไรขึ้นวะ
มิยูกิ : ห้องอาบน้ำดันเสียขึ้นมาน่ะสิ
มาเอโซโนะ : ตั้งใจจะแช่น้ำดี ๆ จู่ ๆ อ่างดันระเบิดขึ้นมาเฉยเลย
คาวาคามิ : ยังไงก็ใส่เสื้อก่อนเถอะ โซโนะ
คุราโมจิ : นั่นสิ ไหงมัวยืนโป๊อยู่ได้ห้ะ
มาเอโซโนะ : คนมันตกใจเลยวิ่งตรงออกมาข้างนอกไง ช่วยไม่ได้นี่หว่า
มิยูกิ : หาอะไรปิดซะบ้างเซ่
มาเอโซโนะ : ไม่เห็นเป็นไรเลย ที่นี่มีแต่พวกฉันนี่หว่า
มิยูกิ : เรย์จังหรือผู้จัดการอาจจะเข้ามาดูก็ได้นะ
คาวาคามิ : อะ มีคนกำลังมาทางนี้แหละ
มาเอโซโนะ : ไม่ได้การละ!!
เอย์จุน : ทุกท่านปลอดภัยดีไหมครับ!?
คุราโมจิ : เฮ้อ…ตัวน่ารำคาญโผล่มาจนได้
คาเนมารุ : เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ
มิยูกิ : ห้องอาบน้ำดันเสียขึ้นมาน่ะสิ โชคดีไปที่ยังไม่ได้ลงแช่
ฮารุอิจิ : แล้วทำไมรุ่นพี่โซโนะถึงโป๊อยู่เหรอครับ…
มาเอโซโนะ : กำลังจะลงอาบพอดีน่ะสิ!!
โทโจ : วันนี้คงอาบน้ำไม่ได้แล้วสินะครับ
คาวาคามิ : ถ้าจะซ่อมก็ต้องปิดน้ำ จะอาบฝักบัวก็ไม่ได้อีก
ฟุรุยะ : อยากอาบน้ำแล้ว…
เอย์จุน : ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่คิดมากอยู่แล้ว
คุราโมจิ : หัดคิดซะบ้าง!! แบบนี้ห้องก็เหม็นเหงื่อนายแย่สิ
เอย์จุน : ไม่เห็นเป็นไรเลย เหงื่อคือเครื่องพิสูจน์ความพยายามนะครับ เนอะ ฮารุจจิ
ฮารุอิจิ : ผมไม่ชอบอะไรเหม็น ๆ ซะด้วย
มิยูกิ : ฉันก็ไม่อยากรับลูกบอลเหม็น ๆ เหมือนกัน
เอย์จุน : ฮึ่ย เอาแต่ขอลูกตรงจุดเล่นสกปรกแท้ ๆ
มิยูกิ : นายคุมลูกไม่เก่งเหมือนโนริซะหน่อย ฉันเคยขอซะที่ไหน
เอย์จุน : …เถียงไม่ออกสักนิด…
ฟุรุยะ : ผมจะทำให้ตามที่ขอเอง เพราะผมเป็นเอซไงครับ
มิยูกิ : นายน่ะแก้ปัญหาตอนเริ่มเกมให้ได้ก่อนเถอะ
ฟุรุยะ : (ช็อก)
คุราโมจิ : ยังไงซะ ขืนเป็นแบบนี้ก็อาบน้ำไม่ได้พอดี เดี๋ยวฉันไปถามหัวหน้าโอตะก่อนละกัน
คาเนมารุ : สมกับเป็นรุ่นพี่คุราโมจิ
โทโจ : เข้าใจหัวอกทุกคนดีจังเนอะ
เอย์จุน : แล้วดูกัปตันสิ
มิยูกิ : เงียบไปเลย ขนาดโซโนะก็ยังไม่ทำไรเหมือนกันนี่หว่า แถมโป๊อยู่ด้วย
มาเอโซโนะ : ก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า!!
——————————————————————————-
เอย์จุน : ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงมากันที่ซูเปอร์โรงอาบน้ำไงครับ!!
คาเนมารุ : เกริ่นซะยาวเชียว
โทโจ : ถือซะว่าช่วยอธิบายที่มาให้แล้วละนะ ดีแล้วละ
คุราโมจิ : พวกนายอย่าลืมขอบคุณหัวหน้าโอตะกันด้วยละ เขาบอกว่าถ้าโนริไม่ได้อาบน้ำเดี๋ยวจะแย่เอาเลยคุยกับโรงเรียนให้เชียวนะ
คาวาคามิ : เหอ ๆ…
มิยูกิ : อะนี่ ริสต์แบนด์เอาไว้คิดเงิน ห้ามทำหายเด็ดขาดเชียวละ
ทุกคน : ครับ
มิยูกิ : ไว้เจอกันอีกทีที่ล็อบบี้หนึ่งชั่วโมงให้หลัง ระหว่างนั้นอยากทำอะไรก็เชิญ เข้าใจไหม
ทุกคน : ครับ
มาเอโซโนะ : ไปห้องถอดเสื้อผ้าดีกว่า
มิยูกิ : โซโนะ นายอย่าเดินแก้ผ้าออกมาที่ล็อบบี้เชียวละ
มาเอโซโนะ : เห็นฉันเป็นตัวอะไรห้ะ!!
คุราโมจิ : ย้าฮ่าฮ่า ไปบ่อกลางแจ้งดีกว่า
เอย์จุน : บ่อกลางแจ้ง?
ฮารุอิจิ : ที่นี่มีห้องอาบน้ำหลายแบบเลยละ นี่ไง มีเขียนแนะนำไว้ด้วย
เอย์จุน : จริงเหรอ ฮารุจจิ
ฮารุอิจิ : อื้อ นอกจากห้องอาบน้ำใหญ่แล้วยังมีบ่อกลางแจ้งแบบญี่ปุ่นหรือยุโรป บ่อแบบน้ำไหลตกหลัง สระน้ำอุ่น อ่างไวน์ แล้วก็อ่างน้ำนมด้วย
ฟุรุยะ : อ่างน้ำนม? อยากรู้จังว่าเป็นยังไง
คาเนมารุ : มีซาวน่าด้วยแฮะ
เอย์จุน : ซาวน่า!? พูดถึงซาวน่าก็ต้องนึกถึงห้องอบไอน้ำในปราสาทกาเลีย ประเทศฟินแลนด์ซึ่งว่ากันว่าใช้มาตั้งแต่สองพันปีก่อนใช่ไหม!?
คาเนมารุ : …ทำไมนายถึงรู้เรื่องพวกนั้นได้ห้ะ
เอย์จุน : ฮะฮะฮะฮ่า นี่แหละคือพรสวรรค์อันหลับใหลอยู่ในตัวพิชเชอร์ถนัดซ้ายแห่งเปลวเพลิง ซาวามูระ เอย์จุนไงละ!! รอก่อนเถอะ เอซนัมเบอร์!!
ฟุรุยะ : เอซคือผมต่างหาก จะไม่ยกให้ใครแน่
เอย์จุน : ฟะ ฟุรุยะ!!
ฮารุอิจิ : เอย์จุนคุงช่วยเงียบเสียงลงหน่อยได้ไหม ที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกผมนะ
เอย์จุน : ถ้าฮารุจจิว่างั้นก็จะเงียบก็ได้
คาเนมารุ : ทีโคมินาโตะดันฟังเฉย
โทโจ : เอ่อ ชินจิ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวจะหมดเวลาก่อนนะ
คาเนมารุ : อะ จริงด้วย ได้ยินว่าพวกรุ่นพี่จะไปบ่อกลางแจ้ง งั้นเราไปตรงอื่นกันดีกว่า
โทโจ : ให้อยู่รวมกับพวกรุ่นพี่คงอดเกรงใจไม่ได้แย่ ไปตรงบ่อใหญ่ก็แล้วกัน
เอย์จุน : ไม่มีคำค้าน!! ฉันต้องได้ลงแช่คนแรกของวันนี้!!
ฟุรุยะ : ไม่ยกที่หนึ่งให้แน่
เอย์จุน : ไม่แพ้หรอกน่า!! (วิ่งไป)
คาเนมารุ : อย่าวิ่งด้วยสิวะ!! (วิ่งตาม)
โทโจ : อะ…(ถอนหายใจ) ชินจิก็ไปซะแล้ว
ฮารุอิจิ : พูดให้ถูกก็ไม่ได้แช่คนแรกด้วยนี่นา
—————————————————————————
คุราโมจิ : เฮ้อ บ่อกลางแจ้งเนี่ยเปิดโล่งดีจริง ๆ
มาเอโซโนะ : ดีจริง ๆ เนอะ ต่างกับอ่างเรียบ ๆ ไม่หวือหวาของหอชะมัด เหมือนจิตใจได้รับการชำระล้างเลย
คาวาคามิ : มองเห็นดาวด้วย
คุราโมจิ : เอ้อ จริงด้วยแฮะ
มิยูกิ : ไหงฉันไม่เห็นอะไรเลย
คุราโมจิ : ก็แว่นนายมัวนี่หว่า แล้วนี่ใส่แว่นเวลาอาบน้ำด้วยเรอะ
มิยูกิ : นี่ไม่ใช่อ่างของหอเลยใส่ให้เห็นรอบตัวเฉย ๆ แหละ
คุราโมจิ : แล้วถ้าแว่นมัวไม่ยิ่งอันตรายกว่าเดิมเรอะ
มาเอโซโนะ : นั่นสินะ จิตใจนายขุ่นมัวอยู่แล้วก็เลยไม่เห็นอะไรที่ควรจะเห็นด้วยสิ
มิยูกิ : ว่าใครจิตใจขุ่นมัวกันห้ะ (สาดน้ำใส่)
มาเอโซโนะ : อึ๊ก…ทำอะไรของนายห้ะ!! จู่ ๆ สาดน้ำใส่ทำไม!!
คุราโมจิ : เป็นกัปตันแท้ ๆ แต่ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย
มิยูกิ : ขอโทษก็แล้วกัน (สาดใส่)
คุราโมจิ : เฮ้ย!? นี่แกสาดใส่ฉันด้วยทำไม!!
มิยูกิ : โทษทีน้า แว่นมัวเลยพลาดไปหน่อย
คุราโมจิ : จงใจก็บอกมา!! (สาดกลับ) ย้าก ๆๆๆ!!
คาวาคามิ : อย่าลากฉันไปเกี่ยวด้วยสิ!! (สาดกลับ)
มาเอโซโนะ : โนริ นายเกลียดแค้นอะไรฉันด้วยเหรอ!? (สาดคืน)
มิยูกิ : เฮ้ย แว่นฉัน!?
คุราโมจิ : ย้าฮ่าฮ่า ก็อยากใส่แว่นเองทำไมเล่า!!
—————————————————————-
(เสียงคุราโมจิหัวเราะ)
คาเนมารุ : ฝั่งบ่อกลางแจ้งดูวุ่นวายจังแฮะ
โทโจ : อื้อ ได้ยินเสียงรุ่นพี่คุราโมจิด้วย
คาเนมารุ : ที่นี่กว้างแล้วก็มีอะไรเยอะกว่าที่หอ พวกรุ่นพี่เขาเลยสนุกกันละมั้ง
โทโจ : จะว่าไปก็ไม่เห็นพวกซาวามูระเลยนะ
คาเนมารุ : อือ ไปไหนของพวกเขากันหว่า
—————————————————————
เอย์จุน : ยอดเลย!! อ่างน้ำนมนี่เหมือนน้ำนมจริง ๆ!!
ฟุรุยะ : อ่างของผมแท้ ๆ…
เอย์จุน : มากำหนดว่าเป็นของตัวเองได้ไงเล่า!!
ฮารุอิจิ : เอย์จุนคุงอย่าโวยวายได้ไหม มันแคบนะ
ฟุรุยะ : แคบ…
ฮารุอิจิ : น่าจะลงแช่สบาย ๆ ได้แค่สองคนเองนี่นา เอย์จุนคุงไม่น่าตามมาด้วยเลย
เอย์จุน : ช่วยไม่ได้นี่ ฉันก็อยากแช่ด้วยนี่หว่า
ฮารุอิจิ : รอตามลำดับก็ได้นี่นา
เอย์จุน : งั้นพวกนายก็รอไปสิ
ฟุรุยะ : แต่ผมมาถึงคนแรกนะ
ฮารุอิจิ : นั่นสิ ฟุรุยะคุงกับผมลงแช่ก่อนแท้ ๆ แต่เอย์จุนคุงเข้ามาแทรกทั้งที่มาทีหลังเฉย ป้ายเตือนก็เขียนไว้ว่าให้ลงทีละสองคนด้วยนะ
เอย์จุน : ป้ายเตือน?
ฮารุอิจิ : นั่นไง
เอย์จุน : ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังพอเบียดได้นี่หว่า แล้วฉันก็อยากลองเหมือนกันด้วย ถ้าแช่แล้วไม่แน่ว่าผิวจะดูดซับน้ำนมจนตัวใหญ่ขึ้นแล้วพาวเวอร์อัพขึ้นก็ได้
ฟุรุยะ : คงไม่ใช่หรอก
ฮารุอิจิ : นั่นสิ ไม่ได้ดื่มนมเข้าไปซะหน่อย
เอย์จุน : งั้นลองดื่มดูมะ
ฮารุอิจิ : อย่าทำแบบนั้นเชียวละ…แคบจัง…
ฟุรุยะ : ไม่ไหว ไปอ่างอื่นดีกว่า
เอย์จุน : วะฮะฮะฮ่าฮ่า เอซแห่งอ่างน้ำนมนี้ตกเป็นของฉันแล้ว!! ดีไปนะ ฮารุจจิ ได้ที่กว้างขึ้นแล้วไง
ฮารุอิจิ : ผมก็ไปที่อื่นดีกว่า
เอย์จุน : อ้ะ เดี๋ยวสิ จะไปไหน…โธ่เว้ย เจ้าพวกนั้นเห็นฉันเป็นตัวเกะกะไปซะได้
คาวาคามิ : เอ๊ะ ซาวามูระ
เอย์จุน : อ้าว รุ่นพี่โนริ ถึงจะแคบไปหน่อยก็เชิญเลยครับ ซาวามูระ เอย์จุนคนนี้อุ่นนมรอไว้แล้ว!!
คาวาคามิ : ในเมื่อเป็นอ่างอาบน้ำก็เลยอุ่นมาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา (ลงแช่) ได้กลิ่นนมจริง ๆ ด้วย
เอย์จุน : ก็บ่อน้ำนมนี่ครับ
คาวาคามิ : ฮะฮะ นั่นสินะ
เอย์จุน : จะว่าไป รุ่นพี่โนริ แล้วรุ่นพี่ปีสองคนอื่นอยู่ไหนกันครับ
คาวาคามิ : พวกนั้นสาดน้ำใส่กันตรงบ่อกลางแจ้งจนมิยูกิ คุราโมจิกับโซโนะเริ่มเถียงกัน ฉันเห็นท่าไม่ดีเลยหนีมาที่นี่ก่อนน่ะ
เอย์จุน : มิยูกิ คาสุยะ…เป็นกัปตันแท้ ๆ แต่กลับคุมทีมไม่ได้ ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย
คาวาคามิ : พอมาที่นี่ก็เลยได้ปลดปล่อยหน่อยมั้ง
เอย์จุน : ที่หอมีบอสอยู่ซะด้วยสิ
คาวาคามิ : ถ้าเข้าไปอาบน้ำคนเดียวตอนใกล้หมดเวลาจะเจอโค้ชด้วยนี่นา
เอย์จุน : รุ่นพี่โนริก็เคยเจอบอสด้วยเหรอครับ
คาวาคามิ : ก็นะ…บรรยากาศตอนจะออกก็ออกไม่ได้มันทรมาณกว่าตอนทำฟาวล์บอลบนเนินขว้างซะอีก
เอย์จุน : ผมก็เหมือนกัน…เคยเจอเขาตอนเข้าชมรมมาใหม่ ๆ เล่นเอาทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
คาวาคามิ : นายในตอนนั้นสุด ๆ ไปเลยนี่นา ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาถึงตอนนี้ได้
เอย์จุน : ลองคิดดูแล้วก็คงต้องนับว่าเป็นปาฏิหารย์เลยละครับ…
คาวาคามิ : แต่เพราะมีนายกับฟุรุยะอยู่ พวกปีสองบนสนามอย่างพวกฉันก็เลยโชว์พลังใจของรุ่นพี่ให้เห็นบ้างซะบ้าง ฉันเองก็ยังไม่ถอดใจเรื่องเอซนัมเบอร์หรอกนะ
เอย์จุน : ผมก็ไม่มีทางยกให้ง่าย ๆ อยู่แล้วครับ
คาวาคามิ : ตอนนี้เอซนัมเบอร์อยู่ที่ฟุรุยะไม่ใช่เหรอ
เอย์จุน : ใช่แล้ว จะแพ้ฟุรุยะไม่ได้แล้ว!! ผมต้องนำหน้าฟุรุยะอยู่ให้ได้!! รุ่นพี่โนริ ขอตัวก่อนนะครับ!! (ออกจากอ่าง)
คาวาคามิ : อะ เออ…เฮ้อ ไม่เคยอยู่สุขเลยนะ
——————————————————————————–
เอย์จุน : ให้ตายสิ ฟุรุยะหายไปไหนของเขากันเนี่ย
คาเนมารุ : ซาวามูระ
เอย์จุน : คาเนมารุ เห็นฟุรุยะไหม
คาเนมารุ : ฟุรุยะ? พวกนายไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกเรอะ
เอย์จุน : เจ้านั่นกลัวฉันจนหนีไปแล้วสิท่า
คาเนมารุ : ใครจะไปหนีกันวะ
โทโจ : นั่นสิ อีกสามสิบนาทีก็จะถึงเวลารวมตัวที่ล็อบบี้แล้วด้วย
เอย์จุน : เอ้อ แล้วพวกนายจะไปไหนต่อเหรอ
โทโจ : ซาวน่าน่ะ ไม่ค่อยมีโอกาสเข้าซาวน่าบ่อย ๆ ด้วยนี่นา
เอย์จุน : โห พูดถึงซาวน่าแล้วก็ต้องนึกถึงฟินแลนด์!!
คาเนมารุ : เอ่อ เคยได้ยินนายพูดแล้วเพราะงั้นขอผ่านละ
เอย์จุน : ฮึ่ยยยย ขอพูดให้จบก่อนสิ
โทโจ : ถ้าซาวามูระไม่รีบไปอาบน้ำละก็เดี๋ยวจะถึงเวลากลับก่อนนะ
เอย์จุน : จะ…จริงด้วย ถ้าโทโจว่างั้นก็คงเป็นอย่างนั้นแล้วละ
คาเนมารุ : เชื่อคำพูดฉันไม่ลงเรอะไง
เอย์จุน : เป็นชินจิแท้ ๆ แต่เชื่อไม่ได้ (ชินจิราเรไน่)
คาเนมารุ : ไม่ต้องมาเล่นคำเลย!!
โทโจ : เอาน่า ๆ ซาวามูระจะไปซาวน่าด้วยกันไหม
เอย์จุน : ได้เหรอ!?
โทโจ : ถึงห้ามก็คงตามมาอยู่ดีใช่ไหมละ เข้าไปพร้อมกันทุกคนคงสนุกกว่าอยู่แล้ว
เอย์จุน : ขอบคุณนะ โทโจ…(สะอื้น) นายเนี่ยเป็นคนดีจริง ๆ!!
————————————————————————–
เอย์จุน : ยอดเลย นี่เหรอคือซาวน่า
โทโจ : ตั้งอุณหภูมิไว้ที่ 80 องศาเหรอ
คาเนมารุ : ถือว่าร้อนพอตัวเลยนะ
คุราโมจิ : หือ อ้าวพวกนายก็มาห้องซาวน่าด้วยเรอะ
เอย์จุน : รุ่นพี่คุราโมจิ แล้วก็รุ่นพี่โซโนะกับมิยูกิ คาสุยะด้วย
มิยูกิ : ทำไมมีฉันคนเดียวถูกเรียกด้วยชื่อเต็มห้ะ
มาเอโซโนะ : ไม่เห็นเป็นไรเลย ทุกคนมานั่งด้วยกันเถอะ
ฮารุอิจิ : อะ เอย์จุนคุงนี่นา
เอย์จุน : ฮารุจจิ แล้วก็ฟุรุยะด้วย!! ตามหาตัวแทบแย่
ฟุรุยะ : หาผมอยู่เหรอ ทำไมล่ะ?
เอย์จุน : คือว่า…ทำไมหว่า
คาเนมารุ : ไม่มีเหตุผลเรอะไง
โทโจ : แค่อยากยุ่งด้วยเฉย ๆ ละมั้ง
คาวาคามิ : อ้าว ทุกคนมาอยู่ที่นี่เอง
มิยูกิ : ไง โนริก็มาแล้วเหรอ
คุราโมจิ : มารวมกันที่ห้องซาวน่าจนได้นะ
เอย์จุน : หึหึหึหึ ได้โอกาสอวดพลังก้นบึ้งของซาวามูระ เอย์จุน ผู้ได้สมญานามว่าจอมอดทนอันดับหนึ่งในทีมแล้วสิ!!
มิยูกิ : บ้ารึไง ขืนแข่งความอดทนในซาวน่าจนป่วยขึ้นมาก็กระทบการการซ้อมพอดี
เอย์จุน : ฮึก
คุราโมจิ : ใช่แล้ว จะบ้าเรอะ ต้องหมั่นดื่มน้ำแล้วแช่แค่สักสิบนาทีก็พอแล้ว
เอย์จุน : ฮึก
มาเอโซโนะ : พวกฉันเป็นเด็กเบสบอลม.ปลายที่มีร่างกายนะ ไม่ได้เหมือนนายที่มีแต่บ้าซะหน่อย
เอย์จุน : ฮึก!! อย่าหาว่าบ้าเซ่!!
มิยูกิ : ก็…บ้านี่หว่า?
คุราโมจิ : ก็บ้าไง
มาเอโซโนะ : เนอะ
เอย์จุน : รุ่นพี่โนริ!! ผมชักทนไม่ไหวแล้วครับ
คาวาคามิ : จงยอมรับความจริงแล้วแข็งแกร่งขึ้นเถอะ ซาวามูระ
เอย์จุน : ฮึก ไม่คิดจะสนใจกันชัด ๆ
ฮารุอิจิ : เอย์จุนคุง พวกเราไม่ได้มาซาวน่าเพื่อแข่งความอดทนกันซะหน่อย
คาเนมารุ : ใช่ ๆ นายเกิดยุคไหนเลยคิดจะแข่งความอดทนในซาวน่าเนี่ย
โทโจ : ฉันก็ว่ามันไม่ดีนะ
ฟุรุยะ : ผมด้วย
เอย์จุน : ไม่อยากได้ยินจากปากนายชะมัด!!
มิยูกิ : เออ ๆ ไม่มีเวลากันแล้วนะ รีบ ๆ เข้าไปแล้วล้างตัวแล้วกลับกันเถอะ
ทุกคน : ครับ!!
(เข้าไปในห้อง)
ทุกคน : อึก…
คาเนมารุ : มะ…ไม่ร้อนไปหน่อยเหรอครับ
โทโจ : ซาวน่าเป็นแบบนี้หรอกเหรอ…
คาวาคามิ : อุณหภูมิ 80 องศาใช่ไหม…
มาเอโซโนะ : เห็นปรอทว่าไว้งั้นนะ
คุราโมจิ : ว่าไงดี ความร้อนที่โดนผิวดูต่างไปคนละแบบเลย…
มิยูกิ : ส่วนฉันแว่นมัวจนมองอะไรไม่เห็นแล้ว
คุราโมจิ : ก็ถอดออกสิวะ!!
มาเอโซโนะ : เดี๋ยวกรอบจะร้อนเอานะ ถอดออกเหอะ
ฟุรุยะ : ผมไม่ไหวแล้ว…
ฮารุอิจิ : เราเพิ่งอยู่ปากประตูเองนะ ฟุรุยะคุง
เอย์จุน : ฮึก…ซาวน่านี้มัน…ยังไงเนินขว้างในโคชิเอ็งหน้าร้อนย่อมร้อนกว่านี้แน่ ซาวามูระ เอย์จุนคนนี้ไม่มีทางพ่ายแพ้ความร้อนเช่นนี้เด็ดขาด
คุราโมจิ : หนวกหูน่า ซาวามูระ เดี๋ยวร้อนขึ้นอีกหรอก
เอย์จุน : ก็เพราะว่าร้อนเลยเป็นซาวน่าไงครับ!!
โทโจ : แต่นี่มัน…อุณหภูมิสูงขึ้นหรือเปล่า…
คาเนมารุ : จะว่าไปก็ใช่…ปรอทไม่เห็นขยับขึ้นเลย ตรงหรือเปล่าเนี่ย (เคาะ) ระ…100 องศา!?
โทโจ : เข็มมันติดกันเหรอ!?
คาเนมารุ : ยังจะเพิ่มขึ้นไปอีก!!
คาวาคามิ : ไม่ไหว ฉันขอออกก่อนละ
เอย์จุน : เดี๋ยว รุ่นพี่โนริ!! ยังไม่ได้นั่งเลยนะครับ!!
ฟุรุยะ : เห็นหมีขาวอยู่อีกฟากของไอน้ำด้วยแหละ…
ฮารุอิจิ : แย่ละ ฟุรุยะคุงเริ่มไม่ได้สติแล้ว!!
มาเอโซโนะ : โคมินาโตะ ช่วยพาฟุรุยะไปแช่อ่างอาบน้ำที!!
ฮารุอิจิ : อะ ครับ
มาเอโซโนะ : ทำใจดี ๆ ไว้ฟุรุยะ!!
ฮารุอิจิ : มะ…ไม่เป็นไรแล้วนะ ฟุรุยะคุง (ช่วยกันอุ้มออกไป)
คุราโมจิ : แบบนี้ชักแย่แล้วสิ…
มิยูกิ : เออ รีบ ๆ ออกกันดีกว่า
คาเนมารุ : นั่นสิครับ
โทโจ : รีบออกกันเถอะ
เอย์จุน : อ้าว แล้วซาวน่าล่ะ?
คาเนมารุ : ก็บอกแล้วไงว่ามันพังอยู่!!
เอย์จุน : เดี๋ยว พวกนายอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวเซ่!!!
—————————————————————-
คุราโมจิ : เฮ้อ…ซวยชะมัด
มิยูกิ : ก็ถือว่าได้เสียเหงื่อในอีกความหมายหนึ่งละนะ ทุกคนเอาริสต์แบนด์สำหรับคิดเงินไปคืนครบแล้วใช่ไหม
ทุกคน : ครับ
คาวาคามิ : อะ จริงด้วย หัวหน้าโอตะให้ไอ้นี่มาแหละ
เอย์จุน : อะไรเหรอครับ
คาวาคามิ : บัตรซื้อน้ำฟรี มีสำหรับทุกคนเชียวนะ
มาเอโซโนะ : ต้องขอบคุณหัวหน้าโอตะแล้วสิ
มิยูกิ : งั้นก็มาดื่มน้ำหลังขึ้นอาบน้ำเสร็จแล้วกลับกันเถอะ สั่งจากเคาน์เตอร์ตรงนั้นใช่ไหม (เดินไปสั่ง)
คาวาคามิ : ขอนมขวดนึงครับ
คาเนมารุ : ผมขอนมกาแฟ
โทโจ : ผมขอน้ำแอปเปิ้ล
ฮารุอิจิ : ผมเอาน้ำผลไม้รวมครับ
คุราโมจิ : ฉันเอาโค้ก
มาเอโซโนะ : ฉันขอนมสตรอว์เบอร์รี่
มิยูกิ : ไม่เข้ากันเล้ย
มาเอโซโนะ : ละ แล้วไงวะ แล้วนายละ
มิยูกิ : ฉันเอาน้ำแร่ แล้วซาวามูระกับฟุรุยะล่ะ?
เอย์จุน : ผมเอาน้ำแข็งไส
ฟุรุยะ : ผมขอไอศกรีมหมีขาว
เอย์จุน : งั้นขอน้ำแข็งไสรวมรสครับ
ฟุรุยะ : ไอศกรีมหมีขาวรสผลไม้
เอย์จุน : งั้นซอฟท์ครีมด้วย
ฟุรุยะ : คูณสองเลยครับ
มิยูกิ : ก็บอกว่าเครื่องดื่มอย่างเดียวไง!! รีบ ๆ ตัดสินใจได้แล้ว!!
เอย์จุน : ฮึ่ย…
ฟุรุยะ : หมีขาวดีกว่าแท้ ๆ…
(เสียงแตรรถ)
คาวาคามิ : อะ รถกลับมารับแล้ว
มาเอโซโนะ : ตรงเวลาเป๊ะเลยนะ หัวหน้าโอตะ
มิยูกิ : งั้นกลับไปที่หอกันดีกว่า
ทุกคน : ครับ
เอย์จุน : ห้ะ!! ฉันยังไม่ได้สั่งน้ำเลย
ฟุรุยะ : ยังไงผมก็อยากได้หมีขาวอยู่ดี
คุราโมจิ : หมดเวลาแล้วว่ะ
เอย์จุน : ขอให้ได้สั่งครั้งสุดท้ายหน่อยเหอะน่า
ฟุรุยะ : ขอหมีขาวเถอะ…
มิยูกิ : ฟุรุยะ หมดเวลาแล้วละ (คว้าคอเสื้อ)
ฟุรุยะ : มะ…หมีขาว…ของผม!!
เอย์จุน : ฮะฮะฮะฮะ ฟุรุยะโดนลากคอไปแล้ว
คุราโมจิ : แกก็ต้องกลับเหมือนกัน!!
เอย์จุน : โอ๊ย!! ทำไมผมถึงโดนคนเดียวอยู่เรื่อยเลย!!!
ย้ายโพสต์มาจากในเฟซค่ะ
ไปเลียนิ้วเขาแบบนั้นระวังท้องเสียหรอก…
แล้วก็เสียงเอย์จุนตอนบอกว่ารุ่นพี่อาซุมะไม่ได้มานี่กวนมากค่ะ แนะนำให้ฟังประกอบด้วยจะได้อารมณ์มาก
ย้ายโพสต์มาจากในเฟซค่ะ
รุ่นพี่โนริก็ลำบากเหมือนกันนะคะ…
แอบอยากเห็นเอย์จุนทาเล็บสีชมพู ใครก็ได้วาดแฟนอาร์ตทีค่ะ(?)
เพิ่งได้มาจากคนในทัมเบลอร์ค่ะ (ที่จริงก็ได้มาพักนึงแล้ว…)
ช่วงตอนต้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับคำในภาษาญี่ปุ่นอยู่หน่อย หวังว่าจะอ่านเข้าใจนะคะ ;___;
ส่วนเรื่องลิตเติ้ลกับซีเนียร์จำได้ว่ามีอธิบายในไดยะเล่มแปลไทยแบบคร่าว ๆ ไว้เหมือนกัน ลองอ่านตรงนั้นดูเพิ่มก็ได้นะคะ :3 (แต่บางทีในดราม่าซีดีนี้อาจจะอธิบายละเอียดกว่าแฮะ…)
ยังไงเอย์จุนตอนม.ต้นก็สุดยอดจริง ๆ แหละ…
คาเนมารุตายแน่ค่ะ…
แปลจาก Original Drama CD Part 2 ในซิงเกิ้ลคาแรกเตอร์ซองของคาเนมารุค่ะ
เนื้อหาทั้งหมดฟังจับใจความเอาเองทั้งหมด ดังนั้นหากมีจุดผิดต้องขออภัยล่วงหน้า และรบกวนช่วยบอกจุดที่ผิดด้วยนะคะ
ได้มาแบบบังเอิญมากค่ะ (มีคนส่งให้)
คาเนมารุลำบากจังเลยเนอะ…ต้องดูแลเอย์จุนเนี่ย…//ตบบ่า
แปลจาก Original Drama CD Part 1 ในซิงเกิ้ลคาแรกเตอร์ซองของคาเนมารุค่ะ
เนื้อหาทั้งหมดฟังจับใจความเอาเอง ดังนั้นหากมีจุดผิดต้องขออภัยล่วงหน้า และรบกวนช่วยบอกจุดผิดให้ด้วยนะคะ
Fuyuka's data library 